Ipuin bat :]

Orain dela asko, herri txiki batean, gizonezko gaztea bizitzen zen. Fermin zuen izena. Gazte horrek pentsatzen zuen mundu honetan, neska ederrena zegoela eta neska hori berarentzat zen. Baina gure mutila, ez zen batere polita. Gau bat eta beste bat eta beste bat, neskaren bila joaten zen ametsetan. “ Ea ba neska hori aurkitzen dudan” pentsatu zuen mutilak. Bere ama oso urduri zegoen beraren jokamoldeokin. Egun batetan ama azokara joan zen eta han emakumeekin hitz egin zuen bere semearen arazoarekin.
- Ai ama, Jokine! Oso urduri nago, nire semea adizio bat dauka “bikain emakumeko” aurkitzeko …
- Ba, Juani, ez izan ahozabal neska …
- Ez naiz batere ahozabal, egia da, nire semea zoroa dago!
- Lasai maitia, asmo bat daukat. Nire semea eta zurea ezkonduko dira, eta hori egiten eta gero, Fermin ez joango da tontakeri horrekin gehiago.
- Ea ba, tratu itxita dago.

Gauean, Fermin otoitzetan egon zen. Atea jo egin zen. Mutila jaso egin zuen Biblia eta atera joan zen. Atea ireki eta gero neska polit-polita zegoen konpotan. Euria egiten zen, asko.
- Etor zaitez barrura mesedez edo bustiko zarela. – esan zuen gure mutilak.
- Eskerrik asko eh… nola da zure izena? – intaundu zuen neskak.
- Eh, barkatu ez esateko nire izena… Fermin naiz. –erantzun zuen Ferminak
- Zoratu naiz zu ezagutzen. Nik Amaia naiz. – esan zuen, bi muxu ematen artean.
- Ea ba, sartu etxera mesedez neska.
Etxera sartzeko ondoan , Ferminek afaria prestatzeko hasi zuen: patatak txorizoarekin. Amaia bitartean dutxa hartzen ibili zen.
- Amaia! Afaria prest dago, patatak txorizoarekin, goxo-goxoa daude patatak neska. Etor zaitez edo hoztuko da.

- Prest nago! Segundo bat mesedez. Zure alkandora hartu ahal naiz?
- Bai, zergatik ez?
- Ederki! Eskerrik asko.
Amaia jaitsi zen eskaileretik eta Fermin kokolotu zen neska politari ikusteko, bikaina zen, hari nahi dutela. Bere hanka luze-luzeak, bere ipurdia bikain-bikaina, bere begi verde-verdeak, bere aho tentagar-tentagarria. “Neska hau, niretzat da.” pentsatu zuen Ferminek.
- Ai ama, ze andre polit bat. Miss Euskadi… Amaia! – piropo bota zizkio Ferminek Amaiari.
- Ai, ez esan hori mutila, edo lotsatuko naiz. - esan zuen Amaia.
- Baina egia da neska! –galdatu zuen Txomin.

Tok tok egin zuen atea, han zegoen Txomiren ama eta neska bat zegoen bere arrimuan, Kitxa

zen,polita zen baina ez zegoen neska Amaiaren bezala.
- Kaixo semea! Zer moduz zaude? Bakarrik zaude ezta? –esan zuen ama, etxean sartu bitartean.
- Ez ama, ez nago bakarrik, neskarekin nago. – ihardetsi zuen mutila. Eta momentu honetan amaren melatu ebaki zuen.
- Baina…. Kitxarekin nago, eta… ikusi ze polita da –esetsi zuen ama.
- Ez da garrantzitsua polita den edo ez… eta orain joan mesedez. – errepikatu zion amari Txomin.
- Baina…baina – ama mintzerdika egoten zaio.

Txomin atea itxi zuen. Eta zirrt edo zart baina epelkeriarekin barruetan, amaiari hurbildu zen. Momentu hartan ez zegoen atzerako buelta. Bere ezpainak amaiaren ondoan zeuden… eta muxua dena esaten zuen.
Bere ametsa errealitatea bihurtzen zen, gau batean.
Boligrafoz idatzi zuen atean: “Ametsak errealitatea bihurtzen direnean. Amaia asko maite zaitut.”